AD(H)D is volgens de DSM-5 een neurobiologische ontwikkelingsstoornis en komt in de loop van de ontwikkeling van het individu tot uiting, vaak al op jonge leeftijd en duren voort tot ver in de volwassenleeftijd ondanks dat dit altijd herkent en erkent wordt. Het individu ontwikkelt zich anders dan andere kinderen en/of volwassenen op een of meerdere punten.
Bij AD(H)D spreekt men ook wel van aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, waarom ik het daar niet mee eens ben lees je in: AD(H)D bij vrouwen. De hersenen van kinderen en volwassenen met AD(H)D reageren sneller op prikkels. Dit kan ertoe leiden dat je je moeilijker kan concentreren en je aandacht er niet bij kan houden. Je kan ook impulsief reageren door eerst te doen, voordat je denkt. Lichamelijk, maar ook geestelijk ben je vaak overactief en voel je jezelf regelmatig onrustig. In de hersenen is er een tekort aan de zogeheten neurotransmitters (dopamine en noradrenaline). Deze neurotransmitters zorgen ervoor dat informatie tussen de ene zenuwcel snel en goed worden doorgegeven aan een andere hersencel, de zogenaamde ‘boodschappers’.
Bij AD(H)D is zowel dopamine als noradrenaline minder goed beschikbaar (voor heropname) in de voor AD(H)D belangrijke gebieden. Deze onbalans zorgt voor de ‘AD(H)D symptomen’. Dopamine is je beloningsysteem (je happy feelings) en noradrenaline bevordert het richten van aandacht en is onderdeel van je stresssysteem.
Wil je meer weten over de soorten AD(H)D lees dan: 3 soorten AD(H)D
Bronnen:
